Een ingehouden lofzang op de ruimte, de stilte en de eenvoud, sereen gevat in steen. Devotie van eeuwen her, gestold tussen hemel en aarde. Religieuze en spirituele bezinning als een vorm van ademen. Kosmisch klein.
I : La mer qui manque
Gestrand
als een ark
op brandende aarde
aan boord slechts
schamelte
maar oprecht.
Gebukt
waar het spant was,
nu het gewelf.
En tot absis
werd de kiel.
Enkel de branding
ontbreekt
in dit ijle ruisen
dat stenen tijd klieft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten